جایی می خواندم که رفتار ما میانگین رفتار ۵ نفری‌ست که بیشترین وقت‌مان را با آن‌ها می‌گذرانیم.
اهمیت دوستی آنقدر زیاد است که می‌تواند تو را به درست‌ترین راه ببرد
و می‌تواند تو را از همان مسیر نصفه‌ای که خودت می‌روی هم منحرف کند.
دوست‌هایت را خودت انتخاب می‌کنی بمانند یا بروند،
اما بعضی‌ها هستند که آنقدر مجبوری با آن‌ها وقت بگذرانی
که اگر بخواهی با ساعت اندازه بگیری‌شان شاید نزدیک به ۷۰ درصد بیداری‌ات را فراگرفته‌اند.
به خود قبل و خود حالایت که نگاه می‌کنی، می‌بینی خیلی ناخودآگاه،
“حال دل”ت دیگر همان حال قبلی نیست …
راه فرار، راه حل، هر کدام باشد، فقط می‌خواهی‌اش …
پ.ن. :
راستش برای همین است که بودن با دوست‌‌‌‌هایی که خودم انتخاب‌شان کردم از اولویت‌های زندگی‌ست.